نگاهی بهش میندازم و فکر می‌کنم چقدر دوستش دارم، بعد با خودم فکر می‌کنم:
لابد که اگر عشق مادری رباب بیشتر از من نبوده، کمتر که حتما نبوده؛ اگر عشق خواهرانه زینب به برادرش بیش از من نبوده، قطعا کمتر هم نبوده؛ اگر عشق سکینه به محبتهای بی‌دریغ پدر بیش از من نبوده، مطمئناً کمتر نبوده…..،
چجوریه که می‌تونیم این حوادث هولناک کربلا رو بشنویم و طاقت بیاریم….
عجب صبری کرد زینب(ع) که صبر از دست او به فریاد آمد….
مگه این ماه، ماه محرم نیست؟ محرم‌الحرام میگن دیگه؟ این روزها و شبها، به چیش عزیزه؟ به این که امام ما رو کشتن؟ به اینکه مردان خاندانش رو کشتن؟ به نامردی مردای کوفه؟ به اینکه گلوی شش‌ماهش رو با تیری هم‌قد خودش پاره کردن؟ به اینکه زنان و کودکان حرمش رو به اسارت بردن؟
یا به اینکه سعید سپری شد برای نماز ظهر عاشورا؟ به اینکه زینب(ع) شیرزن کربلا شد؟ به عسل نوشیدن علی‌اکبر(ع)؟ به آزادگی اسرای کربلا؟ به خواری و ذلت لشکر یزید؟
یا به اینکه حر آزاده شد، همونطور که مادرش او رو حُر نامید؟
کاشکی همه می‌تونستیم حُر باشیم، همون که با اینکه خیلی بد کرده بود به امام، اما اولین فدایی او بود! شاید به اندازه حُر بد نکرده باشیم، شاید، …، اما می‌تونیم به اندازه حُر تغییر کنیم.
……..
شاید بعضی وقت‌ها 